56 - قرآن در 6 مورد [بقره 61 (2:61) و 91 (2:91) ، آل‌عمران 21 (3:21) و 112 (3:112) و 181 (3:181) ، نساء 155 (4:155) ] به کشتن پیامبران از سوی ستمگرانی از قوم بنی‌اسرائیل اشاره کرده است، هرچند نامی از آن پیامبران را به میان نیاورده، ولی شهادت زکریا و یحیی در تواریخ ذکر شده است. مضارع آمدن افعال «یَکْفُرُونَ» و «یَقْتُلُونَ» دلالت بر استمرار و ادامه آن می‌کند. کفر دائمی به آیات، همان انکار ارزش‌های اخلاقی و حقوق مردم است که به تدریج نفوس طغیانگر را به تجاوز و تعدّی به دیگران می‌کشاند. چنین سرکشانی اگر به قدرت برسند، اولین اقدامشان کشتن پیام‌آوران الهی است که دعوتشان به پیروی از کتاب خدا را در تضاد با منافع و سیاست‌های سلطه‌گرانه خود می‌بینند. نکره آمدن «بِغَیْرِ حَقٍّ» به جای بغیرالحق، بی‌گناهی مطلق آن پیشوایان حق را با هر توجیه مردم فریبی می‌رساند.

57 - این گروه از کشته شدگان، یا از پیروان همان پیامبران هستند که پیام عدالت‌طلبانه آنان را در عصرها و نسل‌های بعد به مردم منتقل می‌کنند، و یا از هر گروه و آئینی که ندای عدالت ‌خواهی و مبارزه با مفاسد اجتماعی و اختلاف طبقاتی سر می‌دهند و در تشکّل‌های سیاسی با دیکتاتورها مبارزه می‌کنند. آنچنان که در جنبش‌های آزادیخواهانه و عدالت طلب کشورهای مختلف جهان شاهد هستیم.

58 - بشارت در اکثر مواردی که در قرآن آمده نویدی از رحمت و سعادت است. در 7 مورد نیز بشارت «بِعَذَابٍ أَلِیم» به کافران و منافقان داده است که ظاهراً به زبان طعنه است.