قَالَتْ رَبِّ أَنَّى يَكُونُ لِي وَلَدٌ وَلَمْ يَمْسَسْنِي بَشَرٌ قَالَ كَذَلِكِ اللَّهُ يَخْلُقُ مَا يَشَاءُ إِذَا قَضَى أَمْرًا فَإِنَّمَا يَقُـولُ لَهُ كُن فَيَكُونُ

- [مریم] گفت: ای خدای من! چگونه مرا فرزندی تواند بود، حال آن که هیچ بشری با من تماس [جنسی] نداشته است!؟ فرمود: [مشیّت خدا] چنین است. خدا آنچه خواهد می‌آفریند، 116 هرگاه [بخواهد] امری را بگذراند، همین که گوید: باش! پس می‌شود. 117

116 - این عبارات مشابه سخنی است که فرشتگان در بشارت یحیی به زکریا القاء کردند [آیات 39 تا 40 همین سوره (3:39) و آیات 7 تا 9 سوره مریم (19:7) ]. البته با مختصری تغییر در الفاظ به خاطر تفاوت موضوع و مخاطب.

117 - در لحظه انفجار بزرگ [Big Bang] از جهانی که فعلا می‌شناسیم، هنوز پارتیکل‌های اولیه سازنده هسته اتم به وجود نیامده بود و جز عدم چیزی نبود. فقط اراده و «امرِ» مستقل از زمان و مکان الهی بود که فرمانِ شدن را صادر کرد و شد آنچه خدا می‌خواست بشود! اراده تکوینی خدا را، که بی‌نیاز به مقدمه و اسباب است، در هفت آیه دیگر می‌توان دید: بقره 117 (2:117) ، آل‌عمران 59 (3:59) ، انعام 73 (6:73) ، نحل 40 (16:40) ، یس 82 (36:82) ، غافر 68 (40:68) و نحل 40 (16:40) .