126 - بنی‌اسرائیل البته خدا را قبول داشتند، مشکل آنها در پیروی از «ارباب»های زر و زور و تزویر بود که از راه خدا دورشان می‌کرد. اصولا محور اصلی توحید، «ربوبیّت» است، نه اعتقاد ذهنی به وجود «الله»! در آیه 31 سوره توبه (9:31) آمده است که بنی‌اسرائیل «احبار و رهبان» [علمای دینی و مقدسین] خود را به جای خدا «ارباب» گرفته بودند: [اتَّخَذُوا أَحْبَارَهُمْ وَرُهْبَانَهُمْ أَرْبَابًا مِنْ دُونِ الله...]. در روایات از قول امام صادق(ع) آمده است که: «آنان برای پیشوایان دینی خود نماز و روزه بجا نمی‌آوردند، بلکه از آنها در حلالی که حرام می‌کردند و حرامی که حلال می‌شمردند پیروی [تقلید] می‌کردند و [عملاً] بدون آن که متوجه باشند آنها را پرستش می‌کردند» [مجمع‌البیان در تفسیر این آیه و نورالثقلین ج 2 ص 209].

127 - عبادت را به غلط بندگی یا پرستش ترجمه می‌کنند. معنای لغوی عبادت، هموار کردن نفس برای کسب صفات الهی است. یعنی شخصیت خدایی پیدا کردن و به کمال رسیدن. هدف از آفرینش همین است که آدمی در دو‌راهی: شیطان و رحمن، به نیروی تقوا، خود را از جاذبه شیطانی رها سازد و به سمت رحمان سوق پیدا کند. در این چالش و نبرد دائمی میان حق و باطل است که آدمی ساخته و پرداخته می‌شود.

128 - هر مسلمان نمازخوانی روزانه حداقل 10 بار در نمازهای پنج‌گانه خود از خدا می‌خواهد که: «اهْدِنَا الصِّرَاطَ الْمُسْتَقِیمَ». صراط مستقیم به شهادت این آیه و آیاتی دیگر، همین صاحب اختیار [ربّ] شناختن خدا و عملاً و انحصاراً او [نه دیگران] را ارباب خود دانستن است. این جمله را قرآن دو بار دیگر نیز از زبان عیسی(ع) نقل کرده است: مریم 36 (19:36) و زخرف 64 (43:64) .