134 - جمله اسمیه: مُتَوَفِّیک، رَافِعُک، مُطَهِّرُکَ، جَاعِلُ الَّذِینَ، [به جای جملات فعلیه: اَتَوَفّاک، اَرَفَعُکَ، اُطّهرک، اَجْعَل الَّذِین]، اختصاص این امور به خدا را مورد تأکید قرار می‌دهد تا تسلای خاطر و تثبیت قلبی برای عیسی باشد. کاهنان یهودی با افتخار و تکبّر و تمسخر گفتند: «ما عیسی پسر مریم [مدّعی] رسول خدا را کشتیم» [نساء 4- وَقَوْلِهِمْ إِنَّا قَتَلْنَا الْمَسِیحَ عِیسَى ابْنَ مَرْیَمَ رَسُولَ اللهِ...] تا ختم پرونده و پایان نبوتی را که دروغ می‌شمردند اعلام نمایند، اما در این آیه خداوند به عیسی(ع) دلداری می‌دهد که من تو را به تمامی برمی‌گیرم و به سوی خود بالا می‌برم «إِنِّی مُتَوَفِّیکَ وَرَافِعُکَ إِلَیَّ». «موت» پایان طبیعی عمر انسان است و توفیه، بازگرفتن کامل و تمام چیزی یا کسی است [اعم از میراندن یا گرفتن آن در خواب]. «رَافِعُکَ إِلَیَّ» نیز می‌تواند جسم و جان باشد و یا شخصیت و رسالت و نام و نشان نیکو. در چشم مردمان، موت [مرگ] پایان هستی و نابودی مطلق است، اما در معنای وفات، انتقال کامل آن به عالمی دیگر مورد نظر است. منکران قیامت می‌گفتند چگونه ممکن است وقتی خاکستر وجودمان در زمین گُم شد، بار دیگر زنده شویم؟ و خدا پاسخ می‌دهد: فرشته مرگ که بر شما گماشته شده، آن را به تمام و کمال می‌گیرد و سپس به سوی پروردگارتان برمی‌گردید [سجده 10 (32:10) - قُلْ یَتَوَفَّاکُمْ مَلَکُ الْمَوْتِ الَّذِی وُکِّلَ بِکُمْ ثُمَّ إِلَى رَبِّکُمْ تُرْجَعُونَ]. قرآن هشدار می‌دهد: به کسانی که در راه خدا کشته شده‌اند مُرده نگویید، بلکه زنده‌اند و نزد پروردگارشان روزی می‌خورند [بقره 154 (2:154) ].

135 - به گفته مولای رومی:
نه ز گلخن‌ها بر او ننگی بماند
نـه ز گلشـن‌ها بـر او رنگی بمانـد
نور دیده، نورِ دیده بـازگشت
ماند در سودای او صحرا و دشت
شهادتی که شیعیان در زیارت وارث درباره امام حسین می‌دهند، یکی هم این است که: نجاست‌های جاهلیت تو را نجس نکرد و با لباسهای آلوده‌اش تو را نیالود [لَمْ تُنَجِّسْکَ الْجَاهِلِیَّهُ بِأَنْجَاسِهَا، وَلَمْ تُلْبِسْکَ مِنْ مُدْلَهِمَّات ِثِیَابِهَا] افکار و اندیشه‌ها و فرهنگ آلوده نظام چند خدایی روم باستان و ارتجاع و تعصّبات قومی- نژادی کاتبان و فریسیان و کاهنان یهود نیز عیسی مسیح(ع) را آلوده نکرد و پاک و طاهر نزد خدایش بازگشت.

136 - این برتری ناشی از هماهنگی افکار و عملکرد پیروان واقعی عیسی مسیح با نظاماتی است که خداوند در جهان مقرّر کرده و تضادی است که تعصّبات و غرورهای جاهلانه با آن دارد. واقعیت موجود نیز نشان می‌دهد پیروان قلیل آن پیامبر با وجود زجر و شکنجه و کشتار، چگونه بر ابرقدرت روم باستان غلبه یافتند و تعلیمات مسیح جهانگیر شد.