إِنَّ أَوْلَى النَّاسِ بِإِبْرَاهِيمَ لَلَّذِينَ اتَّبَعُوهُ وَهَذَا النَّبِيُّ وَالَّذِينَ آمَنُوا وَاللَّهُ وَلِيُّ الْمُؤْمِنِينَ
به راستی سزاوارترین مردم [از نظر ایمانی] به ابراهیم همان کسانی هستند که او را پیروی کردند و [از جمله] این پیامبر و کسانی [که به آیین او] ایمان آورده‌اند و خدا ولیّ [=دوستدار و سرپرست] مؤمنین است. 150
150 - ابراهیم یک نام و یک فرد نبود، اُمتی فروتن برای خدا، حق‌گرا و به کلی مبرای از مشرکین بود [نحل 120 (16:120) ]. پس ادّعای انتساب نژادی یهود و نصاری به آن پیشوا و پدر اُمت، فاقد ارزش و اعتبار است. هرکس از هر ملت و آیینی به صفات او نزدیک‌تر باشد شایستگی و نسبت بیشتری با او دارد و مصداق این نزدیکی در زمان نزول قرآن، پیامبر و مؤمنین به اسلام بودند. برای مسلمانان امروز نیز تکرار همان ادّعای یهود و نصاری، این سؤال را بر می‌انگیزد که تا چه اندازه به راه توحیدی ابراهیم و ذریّه‌اش پیامبر اسلام وفادار مانده‌ایم؟