وَلَا تُؤْمِنُوا إِلَّا لِـمَن تَبِعَ دِينَكُمْ قُلْ إِنَّ الْهُدَى هُدَى اللَّهِ أَن يُؤْتَى أَحَدٌ مِّثْلَ مَا أُوتِيتُمْ أَوْ يُحَاجُّوكُمْ عِندَ رَبِّكُمْ قُلْ إِنَّ الْفَضْلَ بِيَدِ اللَّهِ يُؤْتِيهِ مَن يَشَاءُ وَاللَّهُ وَاسِعٌ عَلِيمٌ

و [اما مراقب باشید] جز به کسی که پیرو دین خودتان [=یهود] باشد ایمان نیاورید 155 [=اعتماد مکنید]. - بگو‌: بی‌گمان هدایت، هدایت خداست- 156 تا [باور نکنید] مثل آنچه [از شریعت] به شما داده شده به احدی داده شود 157 یا با شما نزد پروردگارتان [به خاطر انحراف از توحید] محاجّه کنند. 158 بگو: بی‌گمان فضل [=نبوّت و کتاب و...] به دست خداست، به هر کس بخواهد [=شایسته بداند] می‌دهد 159 و خدا گشاینده داناست.160

155 - دیندار راستین، به حقیقت توجّه دارد، نه به هویّت قومی و نژادی! اختصاص دادن خدا به خود و امتیازجویی و برتری طلبی، نشانه خودمحوری و دوری از خداست.

156 - «إِنَّ الْهُدَى هُدَى اللهِ» جمله معترضه‌ای است که بلافاصله درمیان ادّعای علمای متعصّب یهود آمده تا چنان شبهه‌ای را برای همیشه مرتفع سازد. آری، هدایت همان هدایت مستقیم خداست، نه هدایت برگرفته از نظریات مبتنی بر تعصّبات طبقه متولی و مزد بگیر دین. حساب دین تاریخیِ شکل گرفته از نظریات مفتیان را با دین مبتنی بر کتاب و سنّت باید همواره جدا ساخت.

157 - «أَنْ یُؤْتَى أَحَدٌ مِثْلَ مَا أُوتِیتُمْ»، تنگ‌نظری و بُخل عالم نمایان حرفه‌ای را نسبت به هدایت و سعادت دیگران نشان می‌دهد. مؤمن واقعی از این که بندگان خدا به هر طریقی به راه آفریدگارشان سوق پیدا کنند شاد می‌شوند. این چه بُخلی است که همه را تنها بر آیین خود خوشبخت می‌خواند؟

158 - روحانیون تنگ‌نظر یهود نگران بودند مبادا دیگرانی با آگاهی یافتن از اصول شریعت و اساس توحید، به انحرافات آنها از این موازین و فریب مردم آگاه کردند و دلیلی منطقی از شریعت علیه آنها نزد پروردگار مطرح سازند.

159 - فضل خدا همان فزون بخشی‌ها و عنایت‌های بی‌کران اوست که به تناسب شایستگی به بندگان عطا می‌کند. کلمه «فضل» دلالت بر زیادت و فزونی می‌کند و فاضل به کسی گفته می‌شود که در دانش برتر از بقیه است.

160 - «وَاسِع» [وسعت‌بخش و گشاینده تنگناها] از نام‌های نیکوی خداست که 7 بار به صورت «واسع علیم»، یکبار «واسع المغفره»، و نیز یکبار «واسعا حکیما» در قرآن آمده است. به این ترتیب گشایشگری او از علم و حکمت و مغفرت او ناشی می‌شود. مواردی که از واسع بودن خدا در قرآن ذکر شده عبارتند از: وسعت آسمان‌ها [ذاریات 47 (51:47) ]، وسعت زمین [نساء 97 (4:97) ، عنکبوت 56 (29:56) ]، رحمت خدا [انعام 147 (6:147) ، اعراف 156 (7:156) ، مؤمن 42 (23:42) ]، علم او بر اشیاء [انعام 80 (6:80) ، اعراف 89 (7:89) ، طه 98 (20:98) ، مؤمن 7 (23:7) ]، ملک او [بقره 115 (2:115) و 247 (2:247) ]، رزق او [بقره 261 (2:261) ، آل‌عمران 73 (3:73) ، مائده 54 (5:54) ، نور 32 (24:32) ] و...