لَن تَنَالُوا الْبِرَّ حَتَّى تُنفِقُوا مِمَّا تُحِبُّونَ وَمَا تُنفِقُوا مِن شَيْءٍ فَإِنَّ اللَّهَ بِهِ عَلِيمٌ
هرگز به [مقام] نیکی نمی‌رسید 195 مگر از آنچه دوست دارید [به دیگران] انفاق کنید و از هر آنچه انفاق کنید خدا به آن بسی داناست.
195 - «بِرّ»، به نیکی سرشار و بلند نظری و دریادلی گفته می‌شود [همان‌طور که «بَر» به دشت وسیع، و« بُر» به گندم پر خیر و برکت گفته می‌شود]. «اِثم» مخالف آن، یعنی تنگ نظری، خودخواهی و بدکرداری است و به گناهانی اطلاق می‌گردد که چنین حالتی در آن‌ها آشکارتر است. مثل زنا، ربا، کم فروشی، کتمان شهادت و امثالهم.
ظاهراً این آیه نامربوط و بریده از مباحث گذشته [درباره اهل کتاب] به نظر می‌رسد، اما با کمی تدبّر در سیاق مطلب می‌توان دریافت که نه تنها غیر مرتبط با آیات قبلی نیست، بلکه درمانی برای درد خودخواهی‌های فردی و طبقاتی علمای دین فروش عرفی می‌نماید. صفت «بِرّ» [وسعت نظر و دریا دلی] دقیقاً در برابر تنگ‌نظری آنهاست.