ذَلِكُم بِأَنَّهُ إِذَا دُعِيَ اللَّهُ وَحْدَهُ كَفَرْتُمْ وَإِن يُشْرَكْ بِهِ تُؤْمِنُوا فَالْحُكْمُ لِلَّهِ الْعَلِيِّ الْكَبِيرِ

چنین سرنوشتی از آن روست که هر گاه خدا به یکتائی مطرح می‌شد [و ندائی در دعوت به توحید و دوری از شرک و بُت‌پرستی سر داده می‌شد] شما انکار می‌کردید ولی اگر شریکی برای او عنوان می‌شد [پای واسطه‌ها و شفیعان پیش کشیده می‌شد] باور می‌کردید، پس [امروز] داوری با خدای بلند مرتبه و کبیر است.