1- «فُصّلت» از ریشه «فَصَلَ» است و مشتقات این فعل تماماً دلالت بر نوعی جدایی، تجزیه، تمایز و فاصله میان دو یا چند چیز می‌کند، مثل فصول سال، فصول کتاب، ترک یک محل و جدا شدن از آن، گرفتن طفل از شیر و... غذایی که می‌خوریم ترکیبی پیوسته و یکپارچه است و دستگاه گوارش ما با تجزیه فیزیکی و شیمیایی آن به عناصر کوچک، قابلیت هضم و جذب آنرا فراهم می‌سازد. حقایق هدایتی نیز در اصل چنین‌اند و برای جذب شدن در ذهن و ضمیر آدمی باید از حالت محکم و یکپارچه، تفصیل یابد [هود 1]. در آیه 44 همین سوره نیز به روشنی تفصیل یافتن مطلب را در مقابل گنگ و مبهم بودن آن قرار داده است. برخی دوربین‌ها آنچنان دقیق تصویربرداری می‌کنند که جزئیات موی سر و صورت را نشان می‌دهند و برخی کاملا مات و مبهم. آنچه از جانب خدا نازل شده تمام جزئیات مورد نیاز هدایتی را بیان می‌کند و با کلی گویی‌های فلسفی و ادبی فرق دارد.

2- حروف مقطعه «حم» اشاره‌ای است به دو نام نیکوی «رحیم» و «حکیم»، که نزول تدریجی قرآن از آن دو سرچشمه می‌یابد. در متن هفت سوره‌ای که با این حروف افتتاح شده‌اند، تنها مشتقات برگرفته از دو کلمه «رحمت و حکمت» [با دو حرف ح و م] در همه آنها تکرار شده و مضمون مشترک میان این مجموعه به شمار می‌رود. کلمه مشترک دیگری مشتمل بر این دو حرف در این مجموعه یافت نمی‌شود. برای شرح بیشتر رک به کتاب «حروف مقطعه در قرآن» صفحات 60 تا 81 از همین قلم. درضمن مجموع حروف «ح» و «م» در این هفت سوره مضربی از عدد 19 می‌باشد 19 x 113 = 2147.