ذَلِكَ جَزَاءُ أَعْدَاءِ اللَّهِ النَّارُ لَهُمْ فِيهَا دَارُ الْخُلْدِ جَزَاءً بِمَا كَانُوا بِآيَاتِنَا يَجْحَدُونَ
چنین است کیفر دشمنان خدا؛ آتش!43 [آنهم نه موقت، بلکه] در آن [دوزخ] جایگاهی ابدی دارند، [این] جزای انکار آگاهانه مستمرشان44 [در دنیا] نسبت به نشانه‌های ما است!45
43- در این آیه گویا کلمه «جَزَاء» مقدم بر «نار» آمده است تا بر آن تصریح بیشتری کرده باشد و گرنه به صورت عادی گفته می‌شد: ذَلِکَ النَّارُ جَزَاءُ الَّذِینَ کَفَرُوا [والله اعلم].
44- در جمله «بِمَا کَانُوا بِآیَاتِنَا یَجْحَدُونَ»، فعل کَانُوا دلالت بر همیشگی بودن و تکوین شخصیتی می‌کند، و مضارع آمدن فعل یَجْحَدُون تداوم و پیوستگی یک عمر انکار لجبازانه را نشان می‌دهد.
45- ضمیر جمعی در «بِمَا کَانُوا بِآیَاتِنَا یَجْحَدُون»، با توجه به مصادیق متنوع کلمه «آیه» در قرآن، که شامل آیات شریعت [ملفوظ]، طبیعت، تاریخ [فی الافاق و فی انفسهم] می‌باشد، تکذیب و نادیده گرفتن همه نشانه‌های یکتایی خدا را شامل می‌گردد.