4- واژه قرآن در اصل مصدر است، به معنی خواندن، از ریشه «قَرَءَ»، و به آنچه بر پیامبر مکرم اسلام(ص) نازل شده، به اعتبار آن که متنی خواندنی است، قرآن گفته می‌شود [به سوره قیامه آیات 17 (75:17) و 18 نگاه کنید]. چهار آیه ابتدای این سوره از هفت ویژگی قرآن یاد می‌کند: نزول تدریجی، کتاب بودن، تفصیل یافتگی، متن خواندنی بودن، روان بودن، نقش بشارت و انذار داشتن.

5- «عربی» وصفی است برای قرآن به معنای فصیح و روشن. واژه مقابل آن «عجمی» به معنای گنگ و نامفهوم است. اِعراب گذاری کلمات نیز برای روشن کردن آنها در تلفظ از طریق حرکت گذاری بر کلمات می‌باشد.

6- «یعملون» فعل مضارع است و دلالت بر استمرار علم آموزی و تلاش برای شناخت می‌کند. یعنی قرآن برای مردمی مفید است که خودشان به دنبال فهم و شناخت باشند، بنابراین ترجمه «برای کسانی که می‌دانند» نارسای به این نکته ظریف می‌باشد.