لَّا يَأْتِيهِ الْبَاطِلُ مِن بَيْنِ يَدَيْهِ وَلَا مِنْ خَلْفِهِ تَنزِيلٌ مِّنْ حَكِيمٍ حَمِيدٍ

نه باطلی از پیش رو [=حال و آینده] بر آن ره می‌یابد و نه از پس [=از گذشته تاکنون ره یافته و هرگز مغلوب سخن برتری نشده و نمی‌شود، چرا که] نازل شده‌ای است از سوی [خدای] حکیم67 ستوده [مطلق].

67- آدمیان به دلیل نقض وجودی دوست دارند مورد تعریف و تمجید قرار گیرند، ولی خدا نیازی به حمد ندارد و حمد شده مطلق [حمید] است. صفت «حَمِید» 17 بار در قرآن تکرار شده که 10 بار به صورت مزدوج با صفت «غَنِی»، سه بار با صفت عزیز، و بقیه با صفات حکیم، مجید، ولی به خدا نسبت داده شده است و یک بار به صورت تنها به «صِرَاط الحَمِید» [حج 24 (22:24) ].
پس از سه آیه فوق درباره عواقب انکار «نبوّت» و «قیامت» که دامنگیر منکران اُمت‌های گذشته شد، اینک در شش آیه بعد از یکطرف مردم را به ایمان به خدا و رسول و نور هدایتی [کتابی] که فرستاده دعوت می‌کند، و از طرف دیگر به عواقب انکار حق و گریز از مصیبت‌های راه خدا هشدار می‌دهد.