وَضَلَّ عَنْهُم مَّا كَانُوا يَدْعُونَ مِن قَبْلُ وَظَنُّوا مَا لَهُم مِّن مَّحِيصٍ
و هر آنچه [در دنیا از معبودان خیالی برای دفع بلا یا رفع حاجت] می‌خواندند، [همچون سراب] از آنها گم می‌شود و [در قیامت] یقین می‌کنند82 که هیچ گریزی [از کیفر اعمال زشت] برای آنان نیست.83
82- «ظَنّ» احتمال قوی یا ضعیف دادن است، بنابراین دو وجه دارد. نوعی باور و اعتقاد است که ممکن است به علم یا احتمال نسبت داده شود.
83- «مَحِیص» از ریشه «حَیَص» [کنار شدن و عدول]، اسم مکانی است برای فرار کردن و پناه بردن. این کلمه 5 بار در قرآن تکرار شده است.