لَّا يَسْأَمُ الْإِنسَانُ مِن دُعَاءِ الْخَيْرِ وَإِن مَّسَّهُ الشَّرُّ فَيَئُوسٌ قَنُوطٌ

انسان از پی‌گیری خیر [=منافع مادی] خسته نمی‌شود، و اگر شرّی به او رسد،84 مأیوس و نومید می‌گردد.85

84- جمله «مَسَّهُ الشَّرُّ» نشان می‌دهد مشکلات دنیایی در برابر عواقب انکار حق، در حدّ یک «تماس سطحی» است. فعل «أَذَقْنَاهُ» در آیه بعد نیز نشان می‌دهد بهترین نعمت‌های دنیایی نیز در برابر نعمت‌های آخرت در حد و مقیاس چشیدن است.

85- «قَنُوط» از ریشه «قَنَطَ» مأیوس شدن از رسیدن به انتظاری خیر است. این کلمه در: شوری 28 (42:28) ، زمر 53 (39:53) ، روم 36 (30:36) ، حجر 55 (15:55) و 56 نیز آمده است.