86- به قارون نیز وقتی قومش گفتند: به دیگران هم کمک کن، گفت: این ثروت را نا علم و عُرضه خود به دست آورده‌ام: قصص 78 «قَالَ إِنَّمَا أُوتِیتُهُ عَلَى عِلْمٍ عِنْدِی...». اصولا انسان چنین است که هر نعمتی به دست آورد حتما به حساب زرنگی و تدبیر خودش می‌گذارد: زمر 49 (39:49) «فَإِذَا مَسَّ الْإِنْسَانَ ضُرٌّ دَعَانَا ثُمَّ إِذَا خَوَّلْنَاهُ نِعْمَهً مِنَّا قَالَ إِنَّمَا أُوتِیتُهُ عَلَى عِلْم...».

87- رک به کهف 36 (18:36) «وَمَا أَظُنُّ السَّاعَهَ قَائِمَهً وَلَئِنْ رُدِدْتُ إِلَى رَبِّی لَأَجِدَنَّ خَیْرًا مِنْهَا مُنْقَلَبًا».

88- «غَلِیظٍ» در عرف، معنای مقابل رقیق در مایعات را می‌دهد، اما در قرآن معنای سختی و محکمی از آن استنباط می‌شود، مثل سطبر بودن ساقه درخت [فتح 29]، سخت و محکم بودن در برابر دشمنان [توبه 73 (9:73) و 123 (9:123) ، تحریم 9 (66:9) ] پیمان جدی و محکم بستن [نساء 21 (4:21) و 154 (4:154) ، احزاب 7 (33:7) ]، سخت دلی و خشونت [آل‌عمران 159 (3:159) ]، فرشتگان سخت‌گیر عذاب [تحریم 6 (66:6) ] و بالاخره عذاب غلیظ [فصلت 50 (41:50) ، هود 58 (11:58) ، ابراهیم 17 (14:17) ].