وَإِذَا أَنْعَمْنَا عَلَى الْإِنسَانِ أَعْرَضَ وَنَأَى بِجَانِبِهِ وَإِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ فَذُو دُعَاءٍ عَرِيضٍ
و [اصولا] هر گاه به انسان نعمتی ارزانی کنیم، [از شناخت مُنعم] روی می‌گرداند و [از شکر نعمت] شانه خالی می‌کند89 و [برعکس] اگر شرّی با او تماس حاصل کند، [در اینصورت] دعاهایی فراوان برای عرضه [به پروردگار در دل] دارد!
89- شقاق، همان شقه شدن و تفرقه و جدایی ناشی از دشمنی [نه منطق و دلیل] است.