قُلْ أَئِنَّكُمْ لَتَكْفُرُونَ بِالَّذِي خَلَقَ الْأَرْضَ فِي يَوْمَيْنِ وَتَجْعَلُونَ لَهُ أَندَادًا ذَلِكَ رَبُّ الْعَالَـمِينَ
بگو آیا شما [ربوبیّت] کسی را که زمین را در دو روز [=دوران] آفرید نادیده می‌گیرید و برای او شریکانی قائل می‌شوید؟ این [خدا، همان] صاحب اختیار جهانیان است16 [=گرداننده امور آدمیان همان آفریننده زمین در دو روز است].
16- از این آیه تا سه آیه بعد نقش ربوبیّت خداوند در طبیعت را در چهار زمینه نشان می‌دهد؛ آفرینش زمین در دو دوران، پیدایش کوه‌ها برای تثبیت قاره‌ها در اقیانوس مذاب زیرین، برکت دادن به زمین و حاصلخیز ساختن خاک آن در چهار مرحله، سامان دادن به جوّ گاز مانند زمین و تشکیل طبقات هفتگانه آن.
ذکر این چهار زمینه برای تفهیم این مطلب است که گرداننده و ربّ این نظامات همان «ربّ العالمین» است. «ربّ العالمین» در اکثریت غالب آیات قرآن معنای «ربّ آدمیان» دارد و اگر آنرا «جهانیان» ترجمه کرده‌ایم، منظور انسان‌های پراکنده در جهان‌اند. نه مثلا جهان گیاهان، حیوانات و...