وَمَا اخْتَلَفْتُمْ فِيهِ مِن شَيْءٍ فَحُكْمُهُ إِلَى اللَّهِ ذَلِكُمُ اللَّهُ رَبِّي عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَإِلَيْهِ أُنِيبُ
در هر آنچه اختلاف کرده‌اید، داوری‌اش [ارجاع به] سوی خداست. این است خدایی که صاحب اختیار من است،19 [بنابراین] بر او توکل کرده‌ام و [پس از هر خطا و اشتباهی] به سوی او باز می‌گردم.20
19- مشرکین [برحسب آیات متعدد قرآن] به «الله» باور داشتند، ولی با توسّل به بُت‌ها و شفیع گرفتن آنها در حاجت‌های دنیایی، «ربوبیت» را، که پناه بردن به «ارباب» عالم هستی و دوری از شرکت دادن ارباب متفرق دنیایی در امر پروردگار است، عملا نقض می‌کردند. در این آیه پیامبر به مشرکین می‌فرماید: ارباب من همان الله است [نه فرشتگان، بُت‌ها و اربابان دنیایی].
20- «اِنابه»، همچون توبه، معنای بازگشت و رجوع به سوی خدا است، اما انابه، به توبه پی در پی پس از هر خطا و گناه توأم با اخلاص گفته می‌شود. زنبور عسل را نیز به دلیل آمد و رفت مکررش به کندو «نوب» می‌گویند و «نوائب» همان حوادث ناگوار پی در پی است.