23- به تصریح قرآن، که بارها تکرار شده، فقط یک دین پذیرفته شده الهی وجود دارد؛ آن‌هم دین تسلیم به خدا [نه شیطان یا نفس] است، دین اسلام همچون رودخانه‌ای است که در فواصل مختلف نهرها و شعبه‌هایی از آن جدا می‌شود. این شعبات را «شریعت» می‌گویند. طبق آیه 83 سوره شوری (42:83) ، خداوند، همچنان‌که قبلا شرایعی برای نوح و ابراهیم و موسی و عیسی [علیهم السلام] جاری ساخته بود، از آن «دین واحد» شریعتی برای پیامبر اسلام جاری ساخت.
«شَرْع» در لغت به آنچه واضح و آشکار باشد گفته می‌شود. مثل ماهی که به سطح آب آمده و نمایان گردد [اعراف 163 (7:163) ]. از آنجایی که دین خدا آشکار و خالی از ابهام و در سطح درک همگان است، کلمه شرع به گونه مجازی به هدایت‌هایی که خداوند برای اُمت‌های مختلف نازل کرده گفته شده است و شریعت عنوانی است برای این رهنمودها. این کلمه 5 بار در قرآن آمده است [اعراف 163 (7:163) ، مائده 48 (5:48) ، شوری 13 (42:13) و 21 (42:21) ، جاثیه 18 (45:18) ].

24- نکته قابل تأمل و تدبّر در این آیه، به کار بردن فعل «أَوْحَیْنَا» در مورد پیامبر اسلام و فعل «وَصَّیْنَا» در مورد سایر پیامبران است. همچنین فاصله افتادن میان توصیه به نوح و توصیه به انبیاء دیگر، و تفاوت «وَصّی» و «وَصَّیْنَا» در مورد آنان می‌باشد که فاعل اولی به الله برمی‌گردد و دومی به ضمیر «نا». احتمال هم دارد که در جمله «وَالَّذِی أَوْحَیْنَا إِلَیْک» حرف واو سوگند باشد. در این صورت چنین باید ترجمه کرد: «سوگند به آنچه بر تو وحی کردیم [به شهادت آیات قرآن درباره انبیاء گذشته] که برای شما [مسلمانان] همان چیزی را تشریع کرده که به نوح سفارش کرده بود و همان چیزی که به ابراهیم و موسی و عیسی سفارش کردیم که...»

25- «اجتباء» با انتخاب و اصطفی تفاوت معنایی ظریفی دارد. «جبایت» نوعی جمع کردن اجزاء پراکنده است و در مورد آدمی نوعی سامان یافتن از پراکندگی ذهنی و به سوی خدا متوجه شدن است که آن را «اجتباء» می‌گویند. اما در کلمه «انتخاب» نوعی نخبه گزینی، و در «اصطفی» نوعی تصفیه و پالایش مورد نظر می‌باشد.