59- «اسْتَجَابُواْ» [در باب استفعال]، به جای اجابوا، پذیرش فرمان رسول را نه با اکراه و اجبار، بلکه با طوع و رغبت و تلاش و تبعیّت می‌رساند. دعا و اجابت چند سویه است؛ هم ما دعا می‌کنیم و انتظار اجابت از خدا داریم، هم خدا و رسولش ما را [به زندگی پاک] فرا می‌خوانند و انتظار اجابت دارند، و هم شیطان بندگان را به پیروی از شهوات می‌خواند و بسیاری از بندگان دعوت او را اجابت می‌کنند! پس نداها متضاد است و اجابت به اختیار انسان سپرده شده است. آیاتی که بندگان باید به دعوت خدا و رسول را اجابت کنند عبارتند از: بقره 186 (2:186) ، آ‌‌.عمران 172 (3:172) ، مائده 109 (5:109) ، انعام 36 (6:36) ، انفال 24 (8:24) ، رعد 18 (13:18) ، ابراهیم 22 (14:22) و 44 (14:44) ، قصص 65 (28:65) ، شوری 38 (42:38) و 47 (42:47) ، احقاف 31 (46:31) و 32. خداوند در قرآن نوح(ع) را از نیکو اجابت کنندگان شمرده است.

60- اصطلاح اقامه [برپا داشتن] در قرآن بیش از همه درباره کلمه «صلوه» به کار رفته است که بعضاً تصور می‌شود به پا ایستادن است، اما با توجه به موارد دیگر مثل: اقامه وزن [سنجش]، اقامه قسط [عدالت]، اقامه شهادت [گواهی دادن]، اقامه وجوه [هدف‌داری در راه حق] و... می‌توان گفت اقامه کردن، اهمیت دادن و جدّی گرفتن و رعایت کردن است. ارتباط با خدا [صلات] نباید همچون برخی ارتباطات بی‌اهمیت سَرسَری گرفته شود. صلات مهم‌ترین رویکرد آدمی به سوی آفریدگار جهان هستی است.

61- انفاق، خرج کردن است که می‌تواند در مسیر حق یا باطل باشد، هرچند در قرآن عمدتاً در مسیر حق برای رفع گرفتاری نیازمندان آمده است.