16- در آیات 8 تا 11 جمعاً چهار صفت: «أَلِیمٍ»، «مُهِینٌ»، «عَظِیمٌ» و «رِجْزٍ أَلِیمٌ» برای عذاب شمرده شده است که متناسب با موضع عملی انکارگران می‌باشد؛ چون فقط دنبال راحتی خود هستند، عذاب الیم می‌بینند و ناراحت می‌شوند، چون از موضع تکبر همه چیز و همه کس را به استهزاء می‌گیرند، خود با «عذاب مهین» خوار می‌شوند، چون عظمت آخرت و حساب و کتاب را انکار می‌کنند، «عَذَابٌ عَظِیمٌ» می‌بینند و بالاخره چون از راه امن و آسان هدایت منحرف می‌شوند، در بیابان بی‌سمت و سوی گمراهی مضطرب و پریشان احوال می‌گردند.
کلمه «رجْز» [به صورت معرفه و نکره] ده بار در قرآن تکرار شده که از بررسی این موارد می‌توان گفت رجز بازتاب منفی اعمال فردی و جمعی انسان است که به صورت پریشان حالی، اضطراب و نابسامانی ظاهر می‌گردد. همچون رجزی که به صورت انواع نابسامانی‌ها برای قوم فرعون به دلیل ظلم و ستم بر بنی‌اسرائیل و مقابله با رسالت موسی پدید آمده بود [اعراف 134 (7:134) و 135]، دو بار دیگر در قرآن رجز را عاقبت ظلم شمرده است [بقره 59 (2:59) و اعراف 162 (7:162) ].