20- «رجاء» امیدوار بودن است، اما از آنجایی که بیم و امید در مقابل هم قرار دارند، به همان نسبتی که برآورده شدن امید شادی‌آور است، برآورده نشدن آن حُزن‌آور و موجب «خوف» می‌گردد. ن ک به: نوح 13 (71:13) ، فرقان 40 (25:40) ، عنکبوت 5 (29:5) و 36 (29:36) .
جمله «أَیَّامَ الله» که در آیه پنجم سوره ابراهیم نیز آمده است «...وَذَکِّرْهُمْ بِأَیَّامِ اللهِ...» یادآور روزهای عبرت‌آموز [خدایی] در نجات مؤمنین و عذاب ظالمین است که در اُمت‌های گذشته رخ داده است.

21- همانطور که در مدرسه معمولا کسی که قبول شده و به کلاس بالاتر رفته، نسبت به دوست همکلاس خود که یکسالی پشت یک نیمکت می‌نشستند، اظهار دلسوزی و محبت می‌کند، مؤمنین نیز باید از خود منزّه‌بینی و نامهربانی نسبت به ناباوران پرهیز کنند و از گناهان آنان، که داوری و حسابش فقط نزد خداست، درگذرند.
این سخن حکیمانه امام علی(ع) است: آنان که مرتکب گناه نشده و از معصیت در امان مانده‌اند، شایسته است به گناهکاران و اهل معصیت رحمت آورند و همواره شکر خدا [از سلامت ماندن در گناه] آنها را از عیب‌جویی گناهکاران باز دارد... «...وَإِنَّمَا یَنْبَغِی لِأَهْلِ الْعِصْمَهِ وَالْمَصْنُوعِ إِلَیْهِمْ فِی السَّلامَهِ أَنْ یَرْحَمُوا أَهْلَ الذُّنُوبِ وَالْمَعْصِیَهِ وَیَکُونَ الشُّکْرُ هُوَ الْغَالِبَ عَلَیْهِمْ وَالْحَاجِزَ لَهُمْ...» [خطبه 140 نهج‌البلاغه].