3- دو نام نیکوی «الْعَزِیزِ الْحَکِیم» که در ابتدا و انتهای این سوره ذکر شده و با همین دو نام ختم می‌گردد، به نظر می‌رسد ظرف و محتوای مفاهیم کلیدی سوره و مهمترین محور آن باشد. نام «عزیز» که دلالت بر فرادست و ابرقدرت بودن می‌کند، ممکن است ناخودآگاه تداعی کننده سلاطین و ستمگران زورگو گردد، از این روی نام «عزیز» حتی یکبار هم مستقل در قرآن نیامده و همواره به صورت مزدوج، با نام‌های نیکوی دیگر ترکیب شده است: با حکیم [47 بار]، رحیم [13]، علیم [6]، غفور [5]، حمید [3]، کریم، وهّاب، مقتدر و جبّار [هر کدام یکبار]. پس عزّت و قدرت مطلق خدا [برخلاف جبّاران] همراه حکمت، رحمت، علم، آمرزش، حمد، کَرَم، موهبت، قدرت و جبروت [جبران کنندگی] اوست.
اما صفت «حکیم» که 91 مورد آن درباره خداوند است، به کسی نسبت داده می‌شود که کارش محکم و استوار و از روی علم و تشخیص و مصلحت و مصون از سُستی و خرابی باشد. نام حکیم که با حکمت همریشه است پس از نام عزیز، بیش از همه با نام‌های علیم [35 بار]، خبیر [4]، علّی [2]، حمید، واسع و توّاب ترکیب شده است.