يَسْمَعُ آيَاتِ اللَّهِ تُتْلَى عَلَيْهِ ثُمَّ يُصِرُّ مُسْتَكْبِرًا كَأَن لَّمْ يَسْمَعْهَا فَبَشِّرْهُ بِعَذَابٍ أَلِيمٍ

[همان که] آیات خدا را که بر او خوانده می‌شود، [به ظاهر] می‌شنود، سپس [بدون آن که اندیشه کند] متکبرانه [بر موضع انکار خود] اصرار می‌ورزد، انگار هرگز آن را نشنیده است! پس او را به عذابی دردناک [در بازتاب انکار آیات] خبر ده!14

14- بشارت معمولاً برای خبرهای خوب به کار می‌رود، ولی قرآن آنرا در مورد عذاب هم به کار برده است [آل‌عمران 21 (3:21) ، نساء 138 (4:138) ، توبه 3 (9:3) و 34 (9:34) ، لقمان 7 (31:7) ، جاثیه 8 (45:8) و انشقاق 24 (84:24) ]. بشارت با بَشَرِه [پوست] هم‌ریشه است، خبر خوش چهره را شکفته و روشن می‌سازد، و خبر بد آن را دژم و سیاه می‌کند: زخرف 17 (43:17) - «وَإِذَا بُشِّرَ أَحَدُهُمْ بِمَا ضَرَبَ لِلرَّحْمَنِ مَثَلا ًظَلَّ وَجْهُهُ مُسْوَدًّا وَهُوَ کَظِیمٌ».