وَوَصَّيْنَا الْإِنسَانَ بِوَالِدَيْهِ إِحْسَانًا حَمَلَتْهُ أُمُّهُ كُرْهًا وَوَضَعَتْهُ كُرْهًا وَحَمْلُهُ وَفِصَالُهُ ثَلَاثُونَ شَهْرًا حَتَّى إِذَا بَلَغَ أَشُدَّهُ وَبَلَغَ أَرْبَعِينَ سَنَةً قَالَ رَبِّ أَوْزِعْنِي أَنْ أَشْكُرَ نِعْمَتَكَ الَّتِي أَنْعَمْتَ عَلَيَّ وَعَلَى وَالِدَيَّ وَأَنْ أَعْمَلَ صَالِـحًا تَرْضَاهُ وَأَصْلِحْ لِي فِي ذُرِّيَّتِي إِنِّي تُبْتُ إِلَيْكَ وَإِنِّي مِنَ الْمُسْلِمِينَ

و ما نیکوکاری به والدین را به انسان سفارش کردیم، [به ویژه که] مادرش او را [در دوران بارداری] به دشواری حمل کرده و با [درد و] دشواری زاییده است و [همچنین سختی دوران] حمل18 و شیردهی‌اش [مجموعاً] در مدّت سی ماه. [این محبت‌ها و مراقبت‌ها ادامه داشته] تا به نهایت رشد [جسمی بلوغ] خود و [بلوغ فکری در] چهل سالگی برسد. [آنگاه سزاوار است که به شکرانه این نعمات] گوید: پروردگارا، مرا به شکر نعمتی که بر من و پدر و مادرم ارزانی کردی مراقب و موفق بدار19 تا عمل شایسته‌ای که تو از آن خشنود باشی انجام دهم، و در میان فرزندانم شایستگی‌ام ده20 که به راستی به درگاه تو بازگشته‌ام و به راستی از تسلیم شدگانم.