إِنَّ اللَّهَ يُدْخِلُ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ وَالَّذِينَ كَفَرُوا يَتَمَتَّعُونَ وَيَأْكُلُونَ كَمَا تَأْكُلُ الْأَنْعَامُ وَالنَّارُ مَثْوًى لَّهُمْ
بی‌تردید خدا کسانی را که ایمان آورده و کارهای [اصلاحی] کردند، به باغ‌هایی [از بهشت] درآورد که نهرها از زیر آن جاری است [=سبز و خرمی آن ذاتی است]، و [اما] کسانی که کفر ورزیدند [=با حق درافتادند] به بهره‌مندی [از نعمات دنیا] مشغولند و می‌خورند، همان‌طور که دام‌ها [بی‌هدف و غافل از آینده] می‌خورند و جایگاه آنان آتش است [به خاطر بی‌خبری و بی‌مسئولیتی].22
22- «مَثْوًی» اسم مکان از ثَوی [اقامت] به معنای اقامتگاه است. این کلمه در آیه 19 این سوره نیز آمده است «...وَاللهُ یَعْلَمُ مُتَقَلَّبَکُمْ وَمَثْوَاکُمْ». تشبیه تمتّع و تغذیه دائمی منکران به تعلیف چهارپایان، نه به قصد تخفیف و تعرّض به آنان، بلکه بیان حقیقتی است از تفاوت میان انسان با حیوان، که اگر فاقد هدف و برنامه متعالی باشد، به خورد و خوراک و ارضای غرایز بسنده کند، به سطح آنان نزول کرده است.
ای بـرادر تـو همی اندیشـه‌ای
مابقی خود استخوان و ریشه‌ای
گرگُل است اندیشه توگلشنی
ور بُوَد خـاری تو هیمه گلخنی
مثوای [منزلگاه] کسی که در پرتو «نور» انتخاب نشده باشد، ناگزیر در «نار» خواهد بود.