فَهَلْ يَنظُرُونَ إِلَّا السَّاعَةَ أَن تَأْتِيَهُم بَغْتَةً فَقَدْ جَاءَ أَشْرَاطُهَا فَأَنَّى لَهُمْ إِذَا جَاءَتْهُمْ ذِكْرَاهُمْ

پس آیا [اهل تردید و دو دلی] جز در انتظار قیامت، که ناگهان بر آنان فرا رسد، هستند33 [تا با دیدن آن ایمان بیاورند؟ اگر در این انتظارند باید بدانند] هرآینه نشانه‌های آن34 [همچون نمایان شدن دماغه کشتی در افق قبل از رسیدن به ساحل] برای ایشان آمده است، پس وقتی رستاخیز فرا رسد، پندگرفتن‌شان چه سودی به حالشان دارد؟

33- « بَغْتَهً» دلالت بر ناگهانی بودن قیامت می‌کند، این کلمه که 13 بار در قرآن تکرار شده، هفت مورد آن درباره حدوث غیرمنتظره قیامت و بقیه موارد درباره عذاب دنیایی اقوام ستمگر است که آن نیز ناگهانی است.

34- «أَشْرَاطُ» جمع شرط، علامت و نشانه چیزی است در فاصله دور؛ همچون دماغه کشتی که از افق دور دیده می‌شود، یا ستون مقدم سپاه. شُرطه [پلیس] نیز به نهادی گفته می‌شود که با علامت یا آژیرش شناخته می‌شود. اعیان و اشراف شهر را، که با خانه و زندگی مجلل و نشانه‌های ثروت از بقیه مردم متمایز می‌شوند، اشراط شهر می‌نامند. به سخن امام علی(ع) [در خطبه 190 نهج‌البلاغه]: دنیا شما را طبق سنتی همیشگی می‌برد و شما و ساعت قیامت به هم پیوسته هستید و اشراط آن بر شما آشکار و علامت‌هایش به شما نزدیک شده است: «فَاللهَ اللهَ عِبَادَ اللهِ فَإِنَّ الدُّنْیَا مَاضِیَهٌ بِکُمْ عَلَى سَنَنٍ وَأَنْتُمْ وَالسَّاعَهُ فِی قَرَنٍ وَکَأَنَّهَا قَدْ جَاءَتْ بِأَشْرَاطِهَا وَأَزِفَتْ بِأَفْرَاطِهَا».