4- صفت «صالح» در «عَمِلُوا الصَّالِحَات»، دلالت بر کاری اصلاحی در ارتباط با مفاسد جامعه می‌کند و با «احسان» یکی نیست. بنابراین برگردان آن به نیکوکاری، هر چند رسا است، اما دقیق نیست. واژه احسان نگاهی از زاویه زیبایی و نیکویی عمل است، اما واژه «صالحات» بیشتر جنبه اجتماعی داشته و به اصلاح مفاسد ارتباط پیدا می‌کند. در این آیه عمل صالح مؤمنان، در برابر ممانعت کافران از آزادی عقیده و بازداشتن از راه خدا آمده است. عمل صالح کاری مثبت، اصلاحی و آشتی‌گرایانه است، و بازداشتن مردم از انتخاب دین و راه زندگی، کاری کفرآمیز و جنگ طلبانه.

5- « بَال» وضع حال و موقعیت اشخاص یا اُمت‌ها است. در طه 51 (20:51) آمده است: « قَالَ فَمَا بَالُ الْقُرُونِ الْأُولَى» [بگو نسل‌های گذشته در چه وضع و حالی هستند؟]، همچنین یوسف 50 (12:50) - «...مَا بَالُ النِّسْوَهِ اللَّاتِی قَطَّعْنَ أَیْدِیَهُنَّ...» [زنانی که دست خود را بریدند در چه حالی هستند؟]. کلمه « بَال» دو بار نیز در آیات 3 و 5 این سوره تکرار شده‌اند.