فَلَا تَهِنُوا وَتَدْعُوا إِلَى السَّلْمِ وَأَنتُمُ الْأَعْلَوْنَ وَاللَّهُ مَعَكُمْ وَلَن يَتِرَكُمْ أَعْمَالَكُمْ

پس [در برابر تهدیدها و توطئه‌های آنها] سُست نشوید و [از ترس جنگ، دشمنان خدا و خود را] به آشتی نخوانید،59 که شما برترید و خدا با شماست و از [پاداش] اعمال‌تان نمی‌کاهد.60

59- «سَلْم»، همان مسالمت و صلح و سازش است. در آیه 61 انفال (8:61) آمده است: اگر کافران تمایل به سازش نشان دادند، تو نیز نشان بده و به خدا توکل کن «وَإِنْ جَنَحُوا لِلسَّلْمِ فَاجْنَحْ لَهَا وَتَوَکَّلْ عَلَى الله...». اما در اینجا توصیه معکوس است! به نظر می‌رسد دلیل آن در تفاوت موقعیت‌ها باشد؛ وقتی دشمن تمایل به آشتی نشان دهد، نشانه ضعف اوست که باید پذیرفت، اما اگر قدرت و قصد تجاوز داشت، پیشنهاد آشتی از ناحیه مسلمانان نشانه ترس از رویارویی با دشمن است.

60- همواره وقتی دشمن نیرومند و پیروزی دور از دسترس باشد، تلفات و صدمات زیاد موجب یأس و نومیدی می‌شود و ممکن است مجاهدان را از ادامه مقاومت مأیوس کند. تأکید بر این که خدا با شماست و از اعمال‌تان نمی‌کاهد، از بقای محصول تلاش‌ها، هر چند همچون آتش زیر خاکستر، خبر می‌دهد.