إِنَّ الَّذِينَ يُبَايِعُونَكَ إِنَّمَا يُبَايِعُونَ اللَّهَ يَدُ اللَّهِ فَوْقَ أَيْدِيهِمْ فَمَن نَّكَثَ فَإِنَّمَا يَنكُثُ عَلَى نَفْسِهِ وَمَنْ أَوْفَى بِمَا عَاهَدَ عَلَيْهُ اللَّهَ فَسَيُؤْتِيهِ أَجْرًا عَظِيمًا
بی‌تردید کسانی که با تو [در دفاع از دین] بیعت می‌کنند،21 جز این نیست که با خدا بیعت می‌کنند؛ دست [قدرت] خدا بالای دست [مؤید] آنهاست.22 پس هر که پیمان شکند، تنها به زیان خویش شکسته23 و هر که به پیمانی که با خدا بسته وفا کند، پس به زودی پاداش بزرگی خواهد داشت.
21- «بیعت» از ریشه «بیع» [معامله و خرید و فروش] تعهدّی دوطرفه در اطاعت از یکطرف و ارائه خدمت و هدایت از طرف دیگر است.
22- «یَد» نماد وسیله اعمال قدرت و عمل است و به صورت مجازی در مورد خدا به کار می‌رود.
23- «نَکَثَ» در قرآن عموماً درباره شکستن و نقض عهد و اَیمان [سوگندها] به کار رفته است. همچون باز کردن رشته نخ پس از تابیدن آن: نحل 92 (16:92) - «وَلا تَکُونُوا کَالَّتِی نَقَضَتْ غَزْلَهَا مِنْ بَعْدِ قُوَّهٍ أَنْکَاثًا...» [مانند آن زنی نباشید که بافته شده خود را پس از محکم کردن از هم بازکرد]. از همین تک آیه تشبیهی می‌توان معنای «نکث» در شش مورد دیگر آن در قرآن را، که درباره عهد و پیمان است، دریافت؛ پایبندی به عهد و پیمان موجب وحدت، اتحاد و انسجام و قوّت می‌شود و شکستن آن، شیرازه همه امور را از هم می‌پاشد. این است تفاوت نقض عهد با نکث عهد!