يَاأَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اجْتَنِبُوا كَثِيرًا مِّنَ الظَّنِّ إِنَّ بَعْضَ الظَّنِّ إِثْمٌ وَلَا تَجَسَّسُوا وَلَا يَغْتَب بَّعْضُكُم بَعْضًا أَيُحِبُّ أَحَدُكُمْ أَن يَأْكُلَ لَحْمَ أَخِيهِ مَيْتًا فَكَرِهْتُمُوهُ وَاتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ تَوَّابٌ رَّحِيمٌ
ای کسانی که ایمان آورده‌اید، از بسیاری گمان‌ها بپرهیزید که بی‌تردید برخی از گمان‌ها[ی منفی] گناه است،21 و [برای کشف معایب مردم] تجسّس نکنید و به غیبت یکدیگر نپردازید، آیا هیچ یک از شما دوست دارد گوشت برادر مرده خود را بخورد!؟ مسلماً از این کار کراهت دارید!22 پس از [نافرمانی] خدا پروا گیرید و [برای غیبت‌های گذشته توبه کنید که] خدا توبه پذیر مهربان است.
21- از آنجایی که هر عملی از احساسی درونی ناشی می‌شود، سوءظن و بدگمانیِ بی‌پایه نسبت به دیگران، ممکن است منجر به رفتاری ناشایسته، و حداقل، مانع حُسن روابط و دوستی با آنان گردد. عجیب آن که در یک جامعه به راستی ایمانی، قلمرو امنیت اشخاص حتی تا درون ذهن و قلب دیگران توسعه می‌یابد و در دل نیز نمی‌توان به دیگران بدبین بود!
22- این تشبیهی شگفت‌آور و بس آموزنده است. گویی غیبت کننده با ترور شخصیتی برادر دینی خویش و تغذیه از بد نام کردن او، می‌خواهد شخصیت خود را فربه سازد. کسی که غیبت می‌کند، گویی کمبود شخصیت دارد و چون نمی‌تواند با کسب شایستگی‌ها بالا برود، با پایین آوردن دیگری خود را بالا می‌کشد.