فَضْلًا مِّنَ اللَّهِ وَنِعْمَةً وَاللَّهُ عَلِيمٌ حَكِيمٌ
[این] فزون‌بخشی موهبتی و نعمتی است از سوی خدا14 [نسبت به سایر موجودات که فاقد استعداد ایمانی و رشد و کمال هستند] و خدا دانایی حکیم است.15
14- فضل خدا همان فزون بخشی‌ها و عنایت‌های بی‌کران اوست که به تناسب شایستگی آن‌ها به بندگان خود عطا می‌کند. کلمه «فضل» دلالت بر زیادت و فزونی می‌کند، فاضل به کسی گفته می‌شود که در دانش فزون علم تر از بقیه است.
15- صفت حکمت دلالت بر محکم و بی‌عیب و نقص بودن آفرینش خدا می‌کند. او که به نیاز بندگان «علیم» است، به مقتضای اختیار و اراده‌ای که به انسان عنایت کرده، خوشایندی ارزش‌های ایمانی، و ناخوشایندی مخالف آنرا در دلش به ودیعه گذاشته است.