وَإِن طَائِفَتَانِ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ اقْتَتَلُوا فَأَصْلِحُوا بَيْنَهُمَا فَإِن بَغَتْ إِحْدَاهُمَا عَلَى الْأُخْرَى فَقَاتِلُوا الَّتِي تَبْغِي حَتَّى تَفِيءَ إِلَى أَمْرِ اللَّهِ فَإِن فَاءَتْ فَأَصْلِحُوا بَيْنَهُمَا بِالْعَدْلِ وَأَقْسِطُوا إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُقْسِطِينَ
و [با چنین فضیلت و استعداد ایمانی] اگر دو گروه از مؤمنان به جنگ هم پرداختند، پس [باید] میانشان آشتی دهید، و اگر یکی از آن دو بر دیگری تجاوز کرد، پس با گروه متجاوز بجنگید تا به فرمان خدا [آتش‌بس] برگردد.16 حال اگر برگشت، به عدالت میان آنها آشتی دهید و به حقوق پایمال شده هر یک رسیدگی کنید17 که خداوند دادگران را دوست دارد.
16- «فَئ» رجوع و بازگشت است، مثل برگشتن از اختلاف به امر خدا [حجرات 9 (49:9) ]، برگشت به همسر [بقره 226 (2:226) ]، برگشت سایه [نحل 48 (16:48) ].
17- در آیه فوق، دو واژه: «عدل» و «قسط»، که هر دو در فارسی دادگری ترجمه می‌شود، آمده است. برحسب آنچه لغت‌شناسان گفته‌اند؛ قسط عمدتاً جنبه کمیتی داشته و اغلب در اختلافات مالی و تضییع حقوق مادّی مردم به کار می‌رود، در حالی که عدل، علاوه بر آن، جنبه کیفیتی هم داشته و به رفتار و مناسبات غیر مادی انسان نیز ارتباط پیدا می‌کند. پس ابتدا باید صلحی [آتش بسی] میان دو طرف برقرار کرد، آنگاه در آرامش حاصل آمده از آشتی، به خسارات وارده بر هر یک از طرفین رسیدگی کرد.