وَمَن يُهَاجِرْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ يَجِدْ فِي الْأَرْضِ مُرَاغَمًا كَثِيرًا وَسَعَةً وَمَن يَخْرُجْ مِن بَيْتِهِ مُهَاجِرًا إِلَى اللَّهِ وَرَسُولِهِ ثُمَّ يُدْرِكْهُ الْمَوْتُ فَقَدْ وَقَعَ أَجْرُهُ عَلَى اللَّهِ وَكَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَّحِيمًا
و هر که در راه خدا هجرت کند [و از سختی‌ها و خطرات آن نهراسد]، در زمین مکان‌های امنی 232 [از شرّ ستمکاران] و گشایش [زندگی و نعمتی] می‌یابد و هر که به قصد هجرت به سوی خدا و رسولش [از خانه خود] خارج شود، سپس [در حوادث سفر] مرگ او را دریابد، البته پاداش او بر خداست و خدا آمرزنده مهربان است.
232- «مُرَاغَمً» به گریزگاه، راه فرار و مکان اَمن از شرّ ستمکاران گفته می‌شود که مهاجر می‌تواند از ذلّت و خواری خود را نجات دهد. به قلعه و دژ نیز مَرغام گفته می‌شود. در این کلمه مفهوم خوار کردن دشمن نیز نهفته است، در نهج‌البلاغه (حکمت 31) آمده است: هرکس از زشتی نهی کند، بینی منافقین را به خاک مالیده است (و مَن نَهیَ عَنِ المُنکَر اَرْغَمَ اُنُوفَ المُنافِقین). کسی را هم که خدا خوار کند، می‌گویند: اَرَغَمَ اللهُ اَنْفَهُ (خدا دماغش را به خاک مالید).