وَلَا تَهِنُوا فِي ابْتِغَاءِ الْقَوْمِ إِن تَكُونُوا تَأْلَمُونَ فَإِنَّهُمْ يَأْلَمُونَ كَمَا تَأْلَمُونَ وَتَرْجُونَ مِنَ اللَّهِ مَا لَا يَرْجُونَ وَكَانَ اللَّهُ عَلِيمًا حَكِيمًا
و در تعقیب این قوم [=مهاجمان] سُستی نورزید، 238 اگر شما [از آسیب‌های جنگ] درد و رنج می‌کشید، بی‌تردید آنها نیز مثل شما درد و رنج می‌کشند و [با این تفاوت] که شما امیدوار به چیزی [=رحمتی] از خدا هستید که آنها [بدان] امید ندارند و خدا [نسبت به اعمال نیک و بد بندگان] بس دانای حکیم است.
238- مفسرین این قوم مهاجم را همان مشرکان مکه تلقی کرده‌اند که پیروزمندانه از جنگ اُحُد برگشتند و مسلمانانِ کشته داده و مجروح به فرمان پیامبر به تعقیب آنان پرداختند. اما اگر سال نزول این آیات را (مطابق محاسبات کتاب سیر تحوّل قرآن) هشتم هجری بدانیم، در این صورت منظور از آن قوم، سپاه روم شرقی است که در سال هشتم در جنگ موته، هر سه فرمانده مسلمان و دو سوم سپاه آنان را به شهادت رسانده بود و سال دهم پیامبر اسلام در آستانه رحلت، سپاهی به فرماندهی «اُسامه» را برای تعقیب آنان تجهیز کرده بود.