240- انتظار خداوند از پیامبران به مراتب بیش از سایر بندگان است. بنابراین هر چند آنان هرگز نافرمانی و گناه دانسته و عمدی نمى‌کردند، اما به مصداق: «حسنات الابرار سیئات المقرّبین» (نیکوکاری‌های نیکان برای مقرّبان گناه محسوب می‌شود)، هرگونه ترک اُولی (ترجیح کار آسان‌تر) تعجیل و یا بی‌توجهی مختصر از آنان ذنب محسوب می‌شده و این مطلب به وفور در قرآن در مورد بسیاری از پیامبران دیده می‌شود. و اصولا لحن قرآن درباره انبیاء، بیش از تمجید و تجلیل و تعظیم، حالت تذکر، تنبیه، و حتی در مواردی توبیخ دارد! در مورد رسول مکرم اسلام(ص) علاوه بر این سوره، در هفت سوره دیگر به آن رسول، به رغم مقام عظیمش، امر به استغفار شده است (محمد 19 (47:19) ، مؤمنین 118 (23:118) ، تحریم 8 (66:8) ، غافر 55 (40:55) ، فتح 2 (48:2) ، و نصر 3 (110:3) ). علاوه بر آن، هشدارهای دیگر نظیر: عَفَا اللهُ عَنْکَ (توبه 43 (9:43) )، یَا أَیُّهَا النَّبِیُّ لِمَ تُحَرِّمُ مَا أَحَلَّ اللهُ لَکَ (تحریم 1 (66:1) )، فَلا تَکُونَنَّ مِنَ الْجَاهِلِینَ (انعام 35 (6:35) ) یَا أَیُّهَا النَّبِیُّ اتَّقِ اللهَ (احزاب 1 (33:1) ) و... دلالت بر توجه ویژه خداوند به آن حضرت برای رشد و کمال و پاکی بیشتر می‌کند.