وَمَن يَكْسِبْ خَطِيئَةً أَوْ إِثْمًا ثُمَّ يَرْمِ بِهِ بَرِيئًا فَقَدِ احْتَمَلَ بُهْتَانًا وَإِثْمًا مُّبِينًا

و هرکس خطایی یا گناهی [در کسب خودپرستی‌ها] مرتکب شود، 248 سپس آن را به [فرد] بی‌گناهی نسبت دهد، 249 پس [با این ناجوانمردی] بار بُهتان 250 و گناه [=خودپرستی] آشکاری را بر دوش کشیده است.

248- در این آیه، فعل «کسب» را علاوه بر «اثم»، به «خَطِیئَهً» نیز نسبت داده است. از کنار هم قرار گرفتن این دو فعل چنین برمی‌آید که منظور از خَطِیئَهً در این آیه، انجام کار بد از روی اشتباه یا ندانم کاری است (والله اعلم).

249- بری بودن از کاری یا کسی، بیش از آنکه مفهوم بیزاری و تنفر داشته باشد، مفهوم برکناری، اعلام عدم موافقت و مبری بودن از عواقب و آثار آن است. همچنانکه گفته می‌شود فلان شخص از اتهامات وارده «تبرئه» شد و «برائت» یافت، این کلمه به معنای بهبودی از بیماری (بری شدن از مرض) و شفا یافتن نیز در قرآن آمده است. کاری که حضرت عیسی(ع) به اذن خدا می‌کرد (...وَأُبْرِئُ الْأَکْمَهَ وَالْأَبْرَصَ وَأُحْیی الْمَوْتَى بِإِذْنِ اللهِ...- آل‌عمران 49 (3:49) ).

250- بهتان، اتهامی است که شخص را «بُهت زده» می‌کند. گویی روحش هم از این ماجرا خبر ندارد!