وَمَن يَعْمَلْ مِنَ الصَّالِحَاتِ مِن ذَكَرٍ أَوْ أُنثَى وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَأُولَئِكَ يَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ وَلَا يُظْلَمُونَ نَقِيرًا

و هرکس از زن یا مرد [کاری] از صالحات [=اعمال اصلاحگرانه] انجام دهد، در حالی که مؤمن باشد 273 [و به انگیزه ایمانی نه ریاکاری انجام داده باشد]، پس آنان به بهشت درآیند و کمترین حقی از آنان کاسته نمی‌گردد. 274

273- جمله حالیه «وَهُوَ مُؤْمِنٌ»، که معنای شرطی برای پذیرش عمل صالح دارد، در 6 آیه قرآن آمده است (نساء 124 (4:124) ، نحل 97 (16:97) ، اسراء 19 (17:19) ، طه 112 (20:112) ، انبیاء 94 (21:94) ، و غافر 40 (40:40) ). در جهت مقابل نیز، ایمانی که منتهی به دستاورد خیری برای شخص نگردد، نفعی برای او نخواهد داشت (انعام 158 (6:158) - ...لا یَنْفَعُ نَفْسًا إِیمَانُهَا لَمْ تَکُنْ آمَنَتْ مِنْ قَبْلُ أَوْ کَسَبَتْ فِی إِیمَانِهَا خَیْرًا...). در این موارد به جای جمله «وَهُوَ مُؤْمِنٌ»، جمله حالیه «وَهُوَ مُحْسِن» (در حالی که نیکوکار باشد) به کار رفته است (بقره 112 (2:112) ، نساء 125 (4:125) ، و لقمان 22 (31:22) ). از آنجایی که ایمانِ بدون عمل در فرهنگ قرآنی سودی ندارد، در این 3 مورد استثنائی، به جای ایمان، تسلیم وجه به خدا (من اسلم وجهه لله) را آورده است که گام اول ایمان محسوب می‌شود. مثل: بَلَى مَنْ أَسْلَمَ وَجْهَهُ لِلَّهِ وَهُوَ مُحْسِنٌ فَلَهُ أَجْرُهُ عِنْدَ رَبِّهِ... (بقره 112 (2:112) ).

274- ر ک به پاورقی 134 همین سوره (4:53) .