288- آیات قبل تماماً در موضوع اختلافات زناشویی، سرکشی، اعراض، بی‌عدالتی میان همسران و توصیه به صلح و آشتی و رعایت احسان و تقوا برای پیشگیری از جدایی و طلاق می‌باشد. در این آیه رعایت تقوا را محوری‌ترین پیام همه پیامبران در طول تاریخ و نیز مهم‌ترین توصیه قرآنی می‌شمارد.
تقوا پیش نیاز و شرط اولیه ایمان است؛ تا تقوی به معنای ترمز تحریکات شیطانی و مهار منیّت‌های نفس سرکش نباشد، نه ایمانی حاصل می‌گردد و نه احسان و انفاق و اخلاقی در ارتباط با خلق خدا پدید می‌آید. پیامبران الهی همواره پس از ابلاغ رسالت، مردم را به «تقوا» توصیه می‌کردند. جمله «إِنِّی لَکُمْ رَسُولٌ أَمِینٌ فَاتَّقُوا اللهَ وَأَطِیعُونِ» که 7 بار در سوره شعراء به شکل ترجیع‌بند تکرار شده است، نشانه همین اولویت تقوا می‌باشد (آیات 108، 110، 126، 144، 150، 163 و 179).

289- جمله «وَللّهِ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الأَرْض» در ابتدای آیه، ظاهراً تضمینی است بر وعده‌ای که در انتهای آیه قبل خداوند «وَاسِعًا حَکِیمًا» بر گِره‌گشایی عوارض بعد از طلاق به هر دو طرف داده بود. تکرار این جمله در انتهای آیه، ظاهراً در ارتباط با جمله «إِن تَکْفُرُواْ» است که بی‌نیازی خدا را به کفر و ایمان آدمیان نشان می‌دهد.