318- کفر، ناسپاسی، نادیده گرفتن و ضایع کردن نعمت است. و شکر، سپاسگزاری از نعمت دهنده، به زبان آوردن آن و بهره‌برداری عملی از نعمت با رضایت صاحب نعمت می‌باشد. در معنای ریشه‌ای شکر، نوعی فزونی و زیادت است. این واژه در زبان عربی در موارد: چشمه پُر آب، گاو پر شیر و آسمان پر باران به کار برده می‌شود که تماماً دلالت بر برکت داشتن و رشد و توسعه و استفاده بهینه از نعمت می‌کند.

319- شاکر و شکور از اسماء نیکوی خداست که علاوه بر این آیه در آیات: بقره 158 (2:158) ، فاطر 34 (35:34) ، شوری 23 (42:23) و تغابن 17 (64:17) به آن اشاره شده است. استعدادهای انسان برخلاف کالاهای مصرفی، هرچه بیشتر مورد استفاده و بهره‌برداری قرار گیرد، افزایش می‌یابد. همچنانکه عضلات یا حافظه هرچه بیشتر به کار گرفته شود نیرومندتر می‌شود. بهره‌برداری بهینه از نعمت‌های خدا در مسیر رضایت او نیز آن را بیشتر می‌کند. می‌گویند شکر نعمت نعمتت افزون کند کفر نعمت از کفت بیرون کند. این اصطلاح نیز در زبان انگلیسی است: «Use it or Lose it»