لَّا يُحِبُّ اللَّهُ الْجَهْرَ بِالسُّـوءِ مِنَ الْقَـوْلِ إِلَّا مَن ظُلِمَ وَكَانَ اللَّهُ سَمِيعًا عَلِيمًا

خدا افشا کردن بدی [=بدگویی از دیگران] را دوست ندارد، مگر کسی که مورد ستم قرار گرفته باشد 320 و خدا همواره شنوای داناست.

320- از 16 باری که کلمه «جَهْر» (به صورت اسم، فعل، معرفه و نکره) در قرآن آمده است، به استثنای یک مورد (حجرات 2 (49:2) )، که مفهوم بلند کردن صدا دارد، در بقیه موارد مفهوم آشکار کردن در آن غالب است. در دو آیه به وضوح معنای آشکار کردن دارد (بقره 55 (2:55) و نساء 153 (4:153) )، در 6 آیه، جهر مقابل سِرّ (پنهان) قرار گرفته (رعد 10 (13:10) ، طه 7 (20:7) ، ملک 13 (67:13) ، نحل 75 (16:75) ، انعام 3 (6:3) ، نوح 8 (71:8) )، در 3 آیه مقابل اخفاء (پنهان کردن) آمده (اسراء 110 (17:110) ، اعراف 205 (7:205) و اعلی 7 (87:7) )، یک مورد در برابر بَغتَهً (غیر منتظره و پنهان- نساء 153 (4:153) ) و یک مورد نیز در مقابل «کسب» کردن که درونی و پنهان است (انبیاء 110 (21:110) ). هدف از بلند کردن صدا نیز آشکار کردن آن برای عموم است و بدگویی آشکار در برابر غیبت قرار دارد که پنهانی است. با این افشاگری علیه دیگری، هرچند با صدای آرام، جهر محسوب می‌شود.
استثنای در آشکار کردن بدی دیگران، موردی است که کسی مظلوم واقع شده باشد. در این صورت نوعی احقاق حق و ظلم ستیزی محسوب می‌شود. از 41 موردی که فعل یُحِبُّ (یا لا یُحِبُّ) در قرآن آمده، این آیه تنها موردی است که استثنای «الاّ» در آن به کار رفته است. 40 مورد بقیه تماماً بی استثناء است.