349- عنوان «الرَّاسِخُونَ فِی الْعِلْم» تنها دو بار در قرآن آمده (آل‌عمران 7 (3:7) و نساء 162 (4:162) )، و هر دو مورد عطف ایمان داشتن به نزول وحی و قرآن است. جداگانه ذکر کردن راسخون در علم از مؤمنون (در نساء 162 (4:162) )، بر دانش و رسوخ علمی آنها، علاوه بر ایمانشان دلالت می‌کند. رسوخ علمی نشان از عمق دانش و ریشه‌دار بودن آن می‌کند که مقابل سطحی‌نگری و محفوظات ذهنی است. از امام علی(ع) در وصف این عالمان آمده است: «بدان که راسخون در علم همان کسانی هستند که اقرارشان به نادانی کامل خود از تفسیر حقایق پشت پرده غیب (درباره صفات ذاتی خدا)، آنان را از تلاش سخت و بیهوده برای نفوذ در سدهایی که در برابر غیب زده شده، بی‌نیاز کرده است. پس خداوند اعتراف آنها را به عجزشان در آگاه شدن از آنچه دانشی فراگیر بر آن ندارند، ستوده و ترک تعمق در چیزی را که خدا جستجوی کُنه آن را تکلیف نکرده، رسوخ در علم نامیده است». (خطبه 91، بندهای 10 تا 12).
معرفی راسخون در علم و مؤمنانی با ویژگی‌های ممتاز از میان یهودیان، اولا جامع‌نگری و انصاف قرآن را نشان می‌دهد که در کنار مذمّت منحرفان آن قوم، از مؤمنین راستین آنان نیز تجلیل می‌کند و این بلندنظری را به خصوص در سوره آل‌عمران به وضوح می‌توان دید (از جمله آیات: 75، 113 تا 115 و 199)، ثانیاً نشان می‌دهد راسخین در علم منحصر به اهل بیت پیامبر(ص) اسلام، آنطور که بعضاً گفته‌اند، نیست.