فَأَمَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ فَيُوَفِّيهِمْ أُجُورَهُمْ وَيَزِيدُهُم مِّن فَضْلِهِ وَأَمَّا الَّذِينَ اسْتَنكَفُوا وَاسْتَكْبَرُوا فَيُعَذِّبُهُمْ عَذَابًا أَلِيمًا وَلَا يَجِدُونَ لَهُم مِّن دُونِ اللَّهِ وَلِيًّا وَلَا نَصِيرًا
و اما کسانی که ایمان آوردند و کارهای شایسته انجام دادند، [خداوند] پاداششان را تمام و کمال می‌دهد 364 و [علاوه بر آن] از فضل خویش افزونشان می‌سازد 365 و اما کسانی که [از بندگی او] استنکاف و تکبّر ورزیدند، پس [در بازتاب عمل خودشان] آنها را عذابی دردناک خواهد کرد 366 و در برابر خدا هیچ یار و یاوری برای خود نخواهند یافت.
364- «یُوَفِّیهِمْ» از ریشه «وَفَیَ» (تمام کردن- وفای به عهد کردن) و توفّی (از باب تفعّل)، دریافت تمام و کمال حق است، یعنی خدا به وعده خود در پاداش نیکوکاران وفا کرده است. اگر مرگ را نیز وفات گفته‌اند، به دلیل گرفته شدن کامل جان توسط فرشتگان است.
365- دراینجا وعده فزونی به خود مؤمنین داده شده است (یَزیدُهُم)، نه به اُجور یا فضل. آنچه با ایمان و عمل صالح حاصل می‌شود، بسط شخصیتی و رشد روحی خود شخص است که با توسعه ظرفیت وجودی‌اش می‌تواند نعمت‌های بیشتری را جذب کند. همچنانکه وزنه‌بردار با تمرین بیشتر، وزنه‌های سنگین‌تری را می‌تواند بلند کند و دانش‌آموز، با شکرِ نعمتِ مدرسه و معلم و کتاب، و استفاده روز افزون از آنها، توانایی درک و فهم و ظرفیت علمی خود را افزایش می‌دهد.
366- در آیه 40 سوره اعراف (7:40) پس از وصف حالات دوزخیان، در بیان علت عذاب آنها از محرومیت در ورود به بهشت، از تمثیل عدم امکان عبور شتر از سوراخ سوزن اشاره کرده است. نتیجه امتناع از بندگی خدا و استکبار چیزی جز عذابِ محرومیت از رحمت نیست.