وَلَا تَتَمَنَّوْا مَا فَضَّلَ اللَّهُ بِهِ بَعْضَكُمْ عَلَى بَعْضٍ لِّلرِّجَالِ نَصِيبٌ مِّمَّا اكْتَسَبُوا وَلِلنِّسَاءِ نَصِيبٌ مِّمَّا اكْتَسَبْنَ وَاسْأَلُوا اللَّهَ مِن فَضْلِهِ إِنَّ اللَّهَ كَانَ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمًا
و مبادا آرزومند آنچه [از ثروت و امکانات و استعدادها] که خدا به وسیله آن شما را بر یکدیگر [در دنیا] برتری داده باشید، برای مردان بهرهای است از آنچه [با تلاش خود] به دست آورند و زنان را [نیز] بهرهای است از آنچه [با تلاش خود] به دست آورند. پس [به جای حسرت یا حسادت] از فضل خدا درخواست کنید که خدا به همه چیز آگاه است. 81
81- «تَمَنَّوْا» از ریشه «مَنی»، به گفته لغتشناسان، تقدیر و اندازهگیری است. آرزو کردن را هم، که القای تصوراتی در ذهن و خیالاتی در دل است، تمنّی گفتهاند. آدمیان یکسره در آرزوی چیزهایی هستند که در دیگران بیشتر یا بهترش را مییابند، از زیباییهای ظاهری و تناسب اندام گرفته تا استعدادهای مختلف علمی، هنری و تواناییهای متنوع، به خصوص در کسب مال و مقامات و موقعیتهای زندگی. این برتریها ذاتی و خارج از کنترل انسان است و هیچ دو انسانی در طول تاریخ در شرایط کاملا مساوی متولد نشدهاند. سرچشمه این فضیلتها خداست، پس بینهایت را باید طلب کرد تا انگیزه و همّت بیشتری بیافریند، و نیز باید به تلاش و تکاپو و مکتسبات خویش تکیه کرد که تنها راه وصول به اهداف متعالی است.
منشأ القای آرزوهای دنیایی شیطان است (نساء 119 (4:119) و 120) که حتی در آرزوهای متعالی پیامبران نیز میکوشد نفوذ و القای اخلال کند (حج 52 (22:52) ). مردمان مسحور به زینتها و زیباییهای دنیایی حسرت ثروتهای باد آورده قارونی را میخورند، اما اگر به سرانجام و سرنوشت آنها، حتی در همین دنیا، بنگرند، درمییابند که آرزویی عبث داشتهاند (قصص 79 (28:79) تا 82).