81- «تَمَنَّوْا» از ریشه «مَنی»، به گفته لغت‌شناسان، تقدیر و اندازه‌گیری است. آرزو کردن را هم، که القای تصوراتی در ذهن و خیالاتی در دل است، تمنّی گفته‌اند. آدمیان یکسره در آرزوی چیزهایی هستند که در دیگران بیشتر یا بهترش را می‌یابند، از زیبایی‌های ظاهری و تناسب اندام گرفته تا استعدادهای مختلف علمی، هنری و توانایی‌های متنوع، به خصوص در کسب مال و مقامات و موقعیت‌های زندگی. این برتری‌ها ذاتی و خارج از کنترل انسان است و هیچ دو انسانی در طول تاریخ در شرایط کاملا مساوی متولد نشده‌اند. سرچشمه این فضیلت‌ها خداست، پس بی‌نهایت را باید طلب کرد تا انگیزه و همّت بیشتری بیافریند، و نیز باید به تلاش و تکاپو و مکتسبات خویش تکیه کرد که تنها راه وصول به اهداف متعالی است.
منشأ القای آرزوهای دنیایی شیطان است (نساء 119 (4:119) و 120) که حتی در آرزوهای متعالی پیامبران نیز می‌کوشد نفوذ و القای اخلال کند (حج 52 (22:52) ). مردمان مسحور به زینت‌ها و زیبایی‌های دنیایی حسرت ثروت‌های باد آورده قارونی را می‌خورند، اما اگر به سرانجام و سرنوشت آنها، حتی در همین دنیا، بنگرند، درمی‌یابند که آرزویی عبث داشته‌اند (قصص 79 (28:79) تا 82).