وَلِكُلٍّ جَعَلْنَا مَوَالِيَ مِمَّا تَرَكَ الْوَالِدَانِ وَالْأَقْرَبُونَ وَالَّذِينَ عَقَدَتْ أَيْمَانُكُمْ فَآتُوهُمْ نَصِيبَهُمْ إِنَّ اللَّهَ كَانَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ شَهِيدًا
برای هر یک [از زنان و مردان] از آنچه پدر و مادر و نزدیکان به جای گذاشته‌اند وارثانی قرار داده‌ایم 82 و کسانی که با آنان پیمان بسته‌اید [و از متوفّی طلبکار هستند]، حقشان را بدهید که بی‌گمان خدا بر همه چیز شاهد است. 83
82- «مَوَالِی» جمع «مولی»، هم به دوستِ یاری کننده گفته می‌شود، و هم به وارثانی که بر اموال متوفی ولایت و سرپرستی پیدا می‌کنند. آیه 5 سوره مریم (19:5) از نگرانی زکریا(ع)، که فرزند میراث‌بری نداشت، نسبت به «مَوَالِی» پس از خود حکایت می‌کند. گفته می‌شود منظور از موالی در آن آیه، برادرزادگان یا میراث‌بران نااهلی از خویشاوندان او بودند.
83- تأکید بر شاهد بودن در انتهای آیه، هشداری است نسبت به پایمال کردن حقوق کسانی که با آنان پیمانی بسته شده است.