11- نَحل زنبور عسل است که شهد هزاران گل را به شربتی شیرین و خالص تبدیل و تقدیم مصرف‌کنندگان می‌کند. در قرآن فقط یکبار کلمه نحل و یکبار کلمه نِحلَه آمده است. «نِحْلَهً» تشبیهی به تلاش خستگی ناپذیر زنبور عسل در ارتباط با «گل» و تولید عسل خالص شفابخش (نحل 69 (16:69) ) است، گویی مهریه تقدیم دسته گلی از شیرینی عشق و محبت به همسری است که برای زندگی مشترک بر‌گزیده می‌شود. دسته گل را پیش از ازدواج باید داد، نه پس از طلاق و به زور قانون! و نیز تهیه دسته گل باید در توان تهیه کننده باشد و اگر به آفت چشم هم چشمی گرفتار شد، به ضرر دو طرف تمام می‌شود. مهریه (کابین) را قرآن همواره، به خصوص در (آیات 24 (4:24) و 25) همین سوره، «أُجُور» نامیده است. اما در سراسر قرآن تنها در همین آیه است که «صَدُقَات» نامیده شده تا بیانگر صداقت در ازدواج و بی غل و غشی آن باشد!

12- «هَنِیئًا» از هَنَأَ، بیشتر در وصف گوارایی خوردنی‌ها، و «مَرِیئًا» در گوارایی آشامیدنی‌ها به کار می‌رود. «فَکُلُوهُ» الزاماً خوردن عادی نیست، خوردن مال یتیم و مشابه آن، کاربرد مجازی این کلمه است و شامل انواع استفاده‌ها و بهره‌برداری می‌شود. اما وصف «طِبْنَ لَکُمْ» به جای رَضَین لَکُم، دلالت بر میل قلبی خود زن می‌کند، نه آنکه به مصلحتی راضی شده باشد.