يَوْمَئِذٍ يَوَدُّ الَّذِينَ كَفَرُوا وَعَصَوُا الرَّسُـولَ لَوْ تُسَوَّى بِهِمُ الْأَرْضُ وَلَا يَكْتُمُونَ اللَّهَ حَدِيثًا

در آن روز کسانی که کفر ورزیدند [=حقوق دیگران را نادیده گرفتند] و به نافرمانی رسول برخاستند، آرزو می‌کنند ای کاش با خاک یکسان شوند [تا اثری از ایشان نباشد، اما] هیچ حدیثی را [مال و ثروتی را که از انفاق پوشیده می‌داشت] از خدا پوشیده نتوانند داشت. 103

103- آخرین آیه سوره نبأ نیز بر همین آرزوی نهایی کافران حکایت می‌کند «...وَیَقُولُ الْکَافِرُ یَا لَیْتَنِی کُنْتُ تُرَابًا». در آیه 37 آمده بود که بخیلان فزون‌بخشی‌های خدا را از ترس آنکه مبادا کسی از آنان طلب کند، یا سوء استفاده‌شان برملا شود کتمان می‌کنند، در این آیه تأکید می‌کند که (آنها به رغم پنهانکاری برای مردم) در آخرت و برای خدا نمی‌توانند آن را کتمان کنند. آشکار بودن دارایی‌ها، شفافیت عملکرد شخص و صداقت‌کاری او را نشان می‌دهد و اگر همه چنین کنند، نیازی به حسابرسی‌های دولتی بر اختلاس و احتکار و انواع پولشویی‌ها نیست. از نظر روحی نیز بیان کردن نعماتی که شخص دارد، او را شاکر و شاد می‌کند. این فرمان خدا، به رسول مکرم(ص) اسلام پس از توصیه درباره یتیم و سائل است که: «وَأَمَّا بِنِعْمَهِ رَبِّکَ فَحَدِّثْ» (ضحی 11 (93:11) ).