أُولَئِكَ الَّذِينَ لَعَنَهُمُ اللَّهُ وَمَن يَلْعَنِ اللَّهُ فَلَن تَجِدَ لَهُ نَصِيرًا
چنین کسانی‌اند که خدا لعنتشان کرده 133 [از رحمت خویش دور ساخته] و هر که را خدا لعنت کند، برای او هیچ یاوری نخواهی یافت.
133- «لَعْن»، راندن کسی از خود و دور کردن اوست. لعنت کردن ما آدمیان لفظی است و جنبه نفرین دارد، اما لعن الهی، محروم کردن گمراهان از رحمت خود در بازتاب عمل خود آنها (کفر، نفاق، ستم، فساد و تباهی و...) می‌باشد. لعنت خدا مثل دستِ رد زدن معلم به شاگرد تنبل برای رفتن به کلاس بالاتر است که نه از دشمنی، بلکه از حکمت و حمایت از حق دیگران ناشی می‌شود.