أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ يَزْعُمُونَ أَنَّهُمْ آمَنُوا بِمَا أُنزِلَ إِلَيْكَ وَمَا أُنزِلَ مِن قَبْلِكَ يُرِيدُونَ أَن يَتَحَاكَمُوا إِلَى الطَّاغُوتِ وَقَدْ أُمِرُوا أَن يَكْفُرُوا بِهِ وَيُرِيدُ الشَّيْطَانُ أَن يُضِلَّهُمْ ضَلَالًا بَعِيدًا

آیا ندیده‌ای کسانی را که [به خیال خود] می‌پندارند به آنچه بر تو نازل شده و به آنچه پیش از تو نازل شده ایمان دارند [با این حال در اختلافات خود به جای ارجاع به کتاب و سنّت] می‌خواهند داوری نزد طاغوت [=حاکم مستبد] ببرند؟ حال آنکه فرمان یافته‌اند او را انکار کنند 149 و [اما] شیطان می‌خواهد [با رسمیت بخشیدن به حکومت طاغوت و تغییر معیارها] گمراهشان کند [آنهم یک] گمراهی دور!

149- نشانه ایمان راستین به کتاب الهی و سنّت فرستاده او، و نیز کتب آسمانی پیشین، میزان قرار دادن این دو اصل در اختلافات فیمابین است (آنچنانکه در آیه قبل بر چنین اطاعتی تأکید شده)، البته حکم اولی‌الامرِ برگزیده مردم (مِنکُم) باید پذیرفته گردد، اما طاغوت زمامداری است که با طغیان بر حقوق مردم و ارزش‌های انسانی، به اتکاء قدرت نظامی، اقتصادی یا فریب دینی بر مردم مسلط شده است. حاکمیت طاغوت (زمامداران مستبد) در تقابل آشکار با حاکمیت ارزش‌های الهی (مندرج در کتاب و سنّت) است که هر مؤمنی باید به انکار آن به هر نحو ممکن بپردازد.