وَلَوْ أَنَّا كَتَبْنَا عَلَيْهِمْ أَنِ اقْتُلُوا أَنفُسَكُمْ أَوِ اخْرُجُوا مِن دِيَارِكُم مَّا فَعَلُوهُ إِلَّا قَلِيلٌ مِّنْهُمْ وَلَوْ أَنَّهُمْ فَعَلُوا مَا يُوعَظُونَ بِهِ لَكَانَ خَيْرًا لَّهُمْ وَأَشَدَّ تَثْبِيتًا
و اگر [به فرض] بر آنان مقرّر می‌داشتیم که [در مقابله با دشمنان] جان خود را فدا کنید 157 یا [برای مأموریتی] از خانه‌های خود خارج شوید، 158 جز اندکی از آنان بدان عمل نمی‌کردند، و اگر [به فرض] به آنچه پند داده شده‌اند عمل می‌کردند، مسلماً برای آنها بهتر و [ایمانشان را] ثبات آفرین‌تر بود.
157- از آنجایی که به مصاف دشمن شتافتن، جانبازی و فداکردن خود برای اهدافی بالاتر است، جمله «اقْتُلُواْ أَنفُسَکُمْ» به جای «قاتلوا فی سبیل‌الله»آمده است، وگرنه خدا فرمان تشریعی خودکشی به کسی نمی‌دهد. البته حسابِ فرمان تکوینی، که بازتاب عمل آدمیان است، جداست.
158- یک پله پایین‌تر و آسان‌تر از جانبازی در راه حق، از راحتِ خانه و کنار همسر و فرزند و امنیت شهر و دیار دل کندن و روانه مأموریت‌های نظامی و سیاسی شدن است که خستگی و خطر و خسارت دنیایی دارد.